De schrik van mijn leven.
Wat zijn wij ons rot geschrokken vanavond. Shane lag rustig bij me te doezelen en ineens verkrampt hij. Hij liep helemaal rood aan en kreeg geen lucht meer. Ondanks dat mijn hele lichaam in paniek was werkte mijn hersens nog wel een beetje en heb ik hem proberen te laten schrikken terwijl zijn papa hem vast hield. Dat hielp niet. Ik heb mijn vinger in zijn keel gestoken op de hoop dat hij zou overgeven wat hem dwars zat, maar ook dat hielp niet. Knijpen hielp niet, hem op zijn buik houden hielp niet. Hij wilde gewoon niet ademen. En dan voel je je zo ontzettend machteloos. En bang. Heel erg bang.
Mijn schoonzusje en zwager waren er ook (godddank! Ver heel erg bedankt voor jullie hulp en dat jullie Lyly zo lief hebben opgevangen) zij hebben 112 gebeld terwijl wij aan Shane zaten te sjorren en te plukken. Na ongeveer anderhalve minuut kreeg hij zelf zijn adem weer terug. Wat kan de tijd ontzettend langzaam gaan. We hebben Shane nog een hartmassage gegeven en heel langzaam begon hij te huilen, maar in eerste instantie niet hard genoeg. Dat zul je altijd zien. Hij krijst de hele week de boel bij elkaar en als iedereen in paniek is, is hij relaxed en weigert hij te huilen.
De politie was er vrij snel en niet veel later kwamen er vier ambulance broeders binnen stormen. Lynayla is pas 6 en dat maakte zodanig veel indruk op haar dat ze moest huilen. Zo zielig! Shane is meteen aan allerlei apparatuur gelegd en zijn temperatuur werd gemeten om te kijken of hij een koortsstuip had. Ter controle moest hij naar het ziekenhuis. Daar is hij een uurtje gebleven, maar het ziet er gelukkig naar uit dat dit een incident is geweest. Zijn hartje en longen zijn goed. Ook krijgt hij van zichzelf voldoende zuurstof binnen. Allemaal goed nieuws.
Het blijkt dat Shane reflux heeft. Doordat hij de laatste tijd verstopt is geeft hij extra veel over omdat zijn maagklepje hierdoor meer openstaat en vermoedelijk is dat in zijn luchtpijp terecht gekomen.
Nu moet ik er weer vertrouwen in krijgen dat dit idd eenmalig was. En daar gaan we wel vanuit, want ik hoop dat we dit nooit, maar dan ook NOOIT meer mee hoeven maken.
Liefs,
Deborah
reacties (0)